Misjon peikar fram mot Guds rike. I Guds misjon deltar vi med å kalle inn i Riket, inn i tru og etterfølging, kallet til ei frelse som gjeld den enkelte, men og ei frelse som gjennom Kristi forsoning vil gjelde heile skaparverket.
Av førstelektor ved NLA Høgskolen, Rolf Kjøde. (Fra føredrag under leiarsamlinga i Lausanne Norge)
Kor stor er Guds plan?
Skaparverket sjølv sukkar og stønner som i fødselsrier og i forventing til den dagen då Guds born skal bli endeleg frigjort frå synd og død, seier Rom 8,22, og Kol 1,20 vitnar om Gud som forsona alt det skapte med seg ved Kristi blod på korset.
Rettferd, miskunn og fred er aldri irrelevant for kyrkja sitt oppdrag, men noko vi skal forkynne og leve ut.
Kyrkja og den misjon ho er til for, har ikkje same oppdrag som politikarar og andre samfunnsaktørar på Guds skapte jord. Det finns ei fordeling av mandat. Samtidig har vi et forkynnande og profetisk oppdrag overfor styresmakter og andre om at dei må forvalte i samsvar med si rolle som Guds tenarar til beste for menneska og resten av skaparverket. Rettferd, miskunn og fred er aldri irrelevant for kyrkja sitt oppdrag, men noko vi skal forkynne og leve ut. I Lausannerørsla si historie har dette vore viktig frå starten, og det fekk eit historisk nedslag i Lausannepakta si tydelege samanhalding av evangelisering og kristent sosialt ansvar.
Det er Guds ståande kall til oss at vi skal leve det ut i eigne liv og sjå til at Guds kyrkje utfordrar dei allmenne samfunnsverdiane av forbruk ved at vi tenker, lever og prioriterer i samsvar med Guds rikes verdiar. Når misjonsbefalinga kallar til å danne disiplar i alle folkeslag, teiknar Jesus samtidig bildet av eit folk som prioriterer med global bevissthet også når vi lever som etterfølgarar lokalt.
Kor vidt femner Guds frelse, og kva konsekvensar har dette for Guds misjon? Ein av dei som har utfordra sterkt på dette, er leiaren av arbeidet med The Cape Town Commitment, Chris Wright, både i hans store bok om The Mission of God og i den noko enklare The Mission of God’s People. Utan å ta bort spissen i misjonsoppdraget med å nå nye menneske med evangeliet, utfordrar han samtidig til ei radikal gjennomtenking av misjonsoppdraget i lys av Guds planar for eit fornya skaparverk. Kva inneber det for vår forvalting av skaparverket – ikkje minst i klimakrisa si kraftige tilspissing?
Røyster frå den verdsvide kyrkja
Dersom Jesus meinte alvor då han bad si kyrkje om å elske nesten sin og gjere mot vår neste det vi vil at dei skal gjere mot oss, er kallet til handling ikkje til å kome frå.
Som representantar for Jesu globale kropp har vi fått ein unik tilgang til å sjå utover oss sjølve. Kva situasjon finn vi då vår neste i? Røystene frå den store verda, ikkje minst den sørlege der fleirtalet av kristne lever, er klare: Klimakrise, øydelegging av artsmangfald, utbytting av naturen – og av menneska som del av skaparverket – råkar hardast dei som opplever mest urett og fattigdom frå før. Det ironiske er at dei har desidert minst ansvar for at vi er der vi er no. Dersom Jesus meinte alvor då han bad si kyrkje om å elske nesten sin og gjere mot vår neste det vi vil at dei skal gjere mot oss, er kallet til handling ikkje til å kome frå.
I Lausannerørsla er det arbeidd mykje med dette. Av alle kjærleikserklæringane (til Gud, til hans ord, til evangeliet osv.) tar kjærleiken til verda desidert mest plass i Cape Town Commitment sin første del, den som kallast «vedkjenning av trua». Dokumentet er ikkje blind for det som er galt med og i verda. Tvert om. Når vi blir kalla til ein misjon som integrerer verda sin nød, understrekar forpliktinga at både menneska, samfunnet og verda er «skada og lir på grunn av synd; alle tre er inneslutta i Guds forløysande kjærleik og misjon; alle tre må vere del av Guds folks altomfattande misjon.» Strategidelen av dokumentet frå Cape Town kallar klimaendringane for «den mest alvorlege og presserande utfordringa som den fysiske verda står overfor». Det krev handling, og vi som kristne må gå fremst.
Desse sidene ved missiologien frå Cape Town var arbeidd godt med i forkant av kongressen i 2010 av Lausanne Theology Working Group under tittelen «The Whole World», Lausanne Occasional Paper: The Whole World – Statement of the Lausanne Theology Working Group (Beirut 2010) – Lausanne Movement. I heile dette arbeidet blir koplinga mellom forbruk og avgudsdyrking særleg påpeikt. Slik misjon alltid har kalla til omvending frå avgudane og tru på den eine sanne Gud, må kyrkja i dag kalle – særleg vestlege – kristne til å vende om frå forbrukets avgudar. Det er ein nøkkel for å kome til rette med dei pustevanskane som klima, jord, hav og luft slit med.
Etter Cape Town blei sakene ført vidare med tydelege røyster frå den sørlege verda. Ikkje minst har Jamaica og Karibia, der utslaga av klimaendring allereie er tydelege, gått tungt inn i diskusjonen, først i «Jamaica Call to Action» (Creation Care and the Gospel: Jamaica Call to Action – Lausanne Movement). I boka «Creation Care and the Gospel» (Creation Care and the Gospel: Reconsidering the Mission of the Church – Lausanne Movement) frå 2016 møter vi ei rekke viktige refleksjonar om kvifor og korleis vi kan føre dette vidare. Er klimaperspektivet i misjon vår tids «helsemisjon» for å møte den store krisa? Er det tid for misjon å formidle meir klimabistand slik vi alltid har lagt vekt på helsebistand?
Misjon kan ikkje med sine ressursar og sitt mandat bøte på dei store systemiske problema, men vi kan hjelpe til å handle lokalt for å avgrense skadane og dyrke fram ein kultur av endring.
Sjølv har eg sett utfordringa i Sør-Asia og i Vest-Afrika på nært hald. Når Himalayas is smeltar, blir dei enorme elvene ustyrlege så heimar og jordbruk går tapt. Lengre fram i vegen vil dei store elvane slutte å levere nok livgivande vatn. Jorda eroderer i aukande tempo i Nepal. Havet stig, og det skal lite til før 20 million menneske i Bangladesh permanent må trekke innover i verdas mest folketette land (bortsett frå Singapore). Ørkenen breier seg, og forverra næringsvilkår som følgje av dette, saman med auka intern og ekstern migrasjon, er noko av grunnen til den sosiale uroa som destabiliserer Mali. Misjon kan ikkje med sine ressursar og sitt mandat bøte på dei store systemiske problema, men vi kan hjelpe til å handle lokalt for å avgrense skadane og dyrke fram ein kultur av endring.
Det heilt ferske bidraget til tematikken kom såpass samtidig med Lausanne si norske leiarsamling i april 2023 at eg ikkje har fått høve til å reflektere det inn, men her er ei lenke: How Creation Care Became a Gospel Issue – Lausanne Movement
Kyrkja sin profetiske dimensjon: å forkynne omvending i lys av Riket som kjem
Vi møter aldri menneske berre med det spissa evangeliet om Jesus. Jesus kjem samtidig til oss alle i både ord og gjerning. Dei to kan ikkje skiljast.
Spørsmålet om forståing av Guds rike har dels vore spenningsfylt i teologien, frå rein her-og-no-realisering av Riket i politiske eller framgangsteologiske termar, til rein spiritualisering av Riket fram til Jesu gjenkomst. Mange av oss samlar forståinga av dette Riket, som ikkje er av denne verda, i det klassiske «allereie, men ennå ikkje». Vi skal verken etablere eller manifestere det. Det har Gud gjort i Jesus Kristus og det vil Gud gjere endeleg i nyskapinga. Her og no er det nærverande ved forkynninga av evangeliet, i eit sant disippelliv, og ved Andens nyskapande kraft. Guds kall til misjon her og no er at vi skal vere vitne om det, vere teikn på det, og la Gud foregripe det der og når han vil.
Det er denne tanken som har gjort at norsk misjon frå dag ein har lagt vekt på skole, helsestell, forsvar for minoritetar, bevaring av språk og kultur, landsbyutvikling, brønnboring og mykje anna av arbeid for nestekjærleik og rettferd. I norsk misjon står dette ikkje «berre» som døropnarar for evangeliet, men som reell hjelp til menneske ut frå tanken om mennesket som ein heilskap av kropp, sjel, ånd og sosial tilhørighet. Vi møter aldri menneske berre med det spissa evangeliet om Jesus. Jesus kjem samtidig til oss alle i både ord og gjerning. Dei to kan ikkje skiljast. Vi møter alle menneske på vegner av den treeine Gud, han som både har skapt oss, har forsona den falne verda med seg, og kallar oss inn i nyskapinga.
Då kan ikkje bidraget vårt vere å tyne livet og kvele artsmangfaldet.
Det er mykje kyrkja ikkje skal utføre som deltakar i Guds misjon. Kyrkja skal ikkje utøve politikk, men halde seg til tenesta med evangeliet, eller «heile evangeliet», som vi seier i Lausannerørsla for ikkje å gjere akkurat det for lite. Dersom Riket er ein viktig del av dette evangeliet, må kyrkja i det minste forkynne kva Guds store plan og vilje er, minne oss alle på at jorda ikkje er vår, men er gitt oss å forvalte i samsvar med skaparen og eigaren sine ord om at det han skapte, var godt. Då kan ikkje bidraget vårt vere å tyne livet og kvele artsmangfaldet. Det er djupast sett synd, fordi det er eit utslag av grådighet og manglande respekt for han som skapte i balanse og til beste for alle.
Derfor må kyrkja både tale klart i samfunnet – og til sine eigne, og ho må handle i samsvar med det ho seier. Det er misjonens profetiske oppdrag. Vi treng profetisk kristen tale som stiller nasjonens og jordas mektige til ansvar overfor den Gud som dei forvaltar på vegner av.
Ein del vestelege evangeliske kristne vegra seg allereie i 1974 å signere Lausannepakta, fordi den forplikta underskrivarane til å velje ein enkel livsstil. Denne forpliktinga er ikkje blitt mindre aktuell, og den utfordrar oss så mykje meir 50 år etter, fordi vi med den rike bonden har låst inn avlinga og slått oss til ro for å nyte dei gode dagane. Men, «i denne natta blir sjela di kravd tilbake».
Disippelskap inneber ei heilt anna forvalting. Når vi velger den, blir det i alle fall klart at klimaengasjement ikkje står opp mot misjon. Når vi forbrukar mindre, blir det mindre belastning for klimaet. Samtidig sit vi då igjen med meir midlar som kan brukast for å tene vår neste og gå vidare med evangeliet.
Siste kommentarer